Zo nu en dan krijg ik eens de onweerstaanbare drang om iets te doen dat al héél lang geleden is. Wie dit leest is er dan ook al meteen getuige van. Ik was mijn blog helemaal uit het oog verloren want mijn laatste post is al van meer dan één jaar geleden. Tijd voor een update dacht ik dan!
Nu ja, update… Zo veel écht noemenswaardige dingen zijn er niet meer gebeurd het voorbije jaar. Je kent het wel, de typische ergernissen van het leven: geldzaken, het weer, oorlogen hier, oorlogen daar,… Same old, same old zoals ze dat zo mooi zeggen in het Engels.
En ja, het weer, deze zomer hebben we op zich eigenlijk weinig te klagen. Toen ik dit reclamefilmpje van het subtropisch zwembad De Meerminnen in Beveren tegenkwam kreeg ik eigenlijk spontaan zin om nog eens naar een zwembad te gaan. En ook dat moet al geleden zijn van mijn middelbare school. Niet dat ik niet meer heb gezwommen sinds dan, maar dat was eigenlijk uitsluitend op vakantie in het buitenland.
Om eerlijk te zijn, ik word een beetje lastig van het idee dat ik nog steeds geen concrete vakantieplannen heb voor deze zomer. Ik heb de laatste weken ook nog eens een keer zitten rondhoren bij vrienden en familie, maar om één of andere reden zijn ze niet zo Amerika-minded en krijg ik ze dus niet warm om met me mee te gaan 😕 Dat had ik wel eens zien zitten, aangezien ik daar nog nooit geweest ben. Maar op m’n eentje naar ginder trekken, spreekt me toch ook niet zo bijster veel aan.
Het enige dat wel vaststaat deze zomer is dat ik opnieuw naar Tomorrowland ga! Yiiihaaa 8)
Dat wordt weer een knalfeestje, en daar kijk ik eigenlijk al wel enorm naar uit. Maar dat is dus nog bijna … twee maanden wachten. Misschien eerst nog maar wat werken en hopelijk is ’t snel zover 😉 En voor de rest probeer ik nog iemand te zoeken om mee naar Amerika te gaan :p Iemand interesse, laat gerust iets weten in de comments hé.
Eigenlijk had ik bij mijn goede voornemens misschien ook “minder zagen” moeten schrijven, want ik geef het toe, voor ne vent kan ik er wel een pakske van. 😛 Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Maar ik zal toch van de gelegenheid nog eens gebruik maken: ik ben de sneeuw echt wel beu. Nu moet ik zeggen, zoals die de voorbije twee dagen uit de lucht kwam gevallen, is dat natuurlijk wel mooi. Maar die drets op de parkingen, de goten die he tniet kunnen trekken, en gewoon het algeheel gevoel van malaise omdat het maar niet keert, dat mag nu wel gaan ophouden. Ik heb het wel gezien.
(Tenzij ze een tweede kerstmis zouden doen binnenkort. En dat we daar verlof voor krijgen. Dan mag het van mij nog efkes doordoen. 🙂 )
Ik begin voorzichtig toch ook al even wat uit te kijken naar mooi weer en zonniger oorden. That’s right: Thomas geraakt in vakantiestemming, door heel hard te denken aan NIET HIER zijn. Ik zou heel graag zonniger oorden opzoeken, maar liefst ook wel iets meer zien dan de rand van het zwembad. Vorig jaar zijn vrienden van mij naar Miami geweest (en nog wat steden in Florida) en dat bleek een aanrader. En als ik wat reken op mijn vakantiegeld, dan moet dat normaal wel goed komen. Dexters hometown!
Er ligt nog niets vast, maar wie mij tips kan geven, mag dat zeker wel doen. Een goed hotel enzo, of welke steden zeker te doen. Laat tips achter in de comments!
Thing is, ik had tot voor kort geen kredietkaart. Ik ben niet zo goed met geld, en ik bleef daar dus ver van weg. Maar met al mijn goede voornemens van dit jaar, was dat er ook bij: leren wat beter met geld omgaan. En een kredietkaart is nu eigenlijk gewoon ook wel handig, zeker als je wilt reizen, en ik hoop dit jaar toch een paar keer op reis te trekken. Het is al kalm genoeg geweest de voorbije jaren!
In de man bag zit vanaf nu dus ook altijd mijn kei coole Gold Card. Want als we iets doen, dan doen we het meteen goed. Niet alleen ziet een gouden kaart er een pak cooler uit, ook is het handig omdat ze altijd een reisbijstandsverzekering en een reisongevallenverzekering en dat soort dingen omvat. En dat leek me wel handig. Citibank heeft trouwens een heel assortiment aan kredietkaarten, voor elk wat wils. Ze verschillen voornamelijk in de kostprijs per jaar, en welke voordelen ze extra bieden. Meestal heft het ene het andere wel op hoor, duur is het zeker niet.
Eigenlijk zou ik vandaag willen gaan winkelen om ze al eens te testen, maar ik heb nog te veel te doen op het werk… Ik ga hier niet vroeg buiten zijn vandaag… Misschien het komende weekend dan maar een shopmomentje inlassen. Of ja, eens online rondneuzen, want daar kan je zo’n kredietkaart ook voor gebruiken! Ik zal straks al eens een paypal-account aanmaken! ^^
Het nieuwe jaar is begonnen, en traditioneel is dat bij velen ook de start voor goede voornemens. Ik zou wel willen zeggen dat ik niet mee doe aan al die bullshit maar ik moet bekennen dat ik eigenlijk stiekem toch ook elk jaar weer goede voornemens maak. Ik weet niet hoe lang ik die gemiddeld volhou, want eens het nieuwe eraf is zijn er twee mogelijkheden: of je maakt die nieuwe houding eigen en blijft doorzetten maar dan vind je het niet echt meer een probleem, of je vergeet dat je ooit dat voornemen hebt gemaakt. 😛
Ik ga alvast een paar dingen proberen…
mijn conditie wat terug opbouwen. Om te beginnen door gewoon te gaan joggen ofzo. Het is er echt erg mee gesteld. Ik ben een echt zetelbeest: thuiskomen is nog net wat helpen bij het eten maken en daarna in de zetel kruipen. Ik vind dat ik dat heb verdiend na een dag hard werken. Maar mijn buikje vindt van niet… 😛
beter koken. Ik ben niet echt de nieuwe man. Ik zie geen stof of vuil tenzij mijn wederhelft me daarop wijst. Sorry dames, zo werken mannen nu eenmaal. Ik ga het proberen goed te maken door wat mijn best te doen in de keuken. Zowat dingen bij elkaar kletsen als Jeroen Meus, dat ziet er alvast niet moeilijk uit!
een clean desk policy invoeren. Mijn bureau is echt een nest. Op het werk is dat niet zo erg, hoewel mensen soms wel fronsend naast mij komen zitten, maar thuis ontstaan daar wel eens ergernissen over. Ik hou van mijn rommel. Maar ja… kerk, midden, enzo.
Bijna vakantie! Nog een paar dagen en ik mag voor een weekje thuisblijven! Om een of andere reden hou ik eraan om tussen Kerst en Nieuw een weekje thuis te zitten. Dat gaat niet altijd, omdat er meestal voorrang gegeven wordt aan mensen met kinderen en soms is mijn verlof ook gewoon op, omdat ik al te veel ben weggeweest tijdens het jaar. Dit jaar was het een rustiger jaar wat dat reizen betreft, dus een weekje thuis zijn it is! Ik ga niet weg hoor, ik ga gewoon een weekje uitrusten aan het einde van het jaar. Een paar dagen weggaan naar hier of daar (in de week hoop ik dat het rustiger is dan in de week), wat dingen doen in huis die erover schieten elke keer, eens wat series kijken, … Ik ga me niet vervelen. De eerste serie die ik graag wil zien is Game of Thrones – ik heb daar al heel veel goed over gehoord dus we zullen er eens aan beginnen he!
Ik moet nog wel op maandag gaan werken. En ik begin dan terug op de 2de januari. Yup, nog altijd met mijn (laptop)bag. 😛 Zonder onnozelheid: ik vind mijn tas echt een aanrader. De tassen die je krijgt zijn meestal tassen die je alleen in je hand kan dragen, en de mijne heeft een schouderriem zodat ik altijd mijn handen vrij heb. Echt handig ze. En ze is ook niet zo bulky: de meeste van die laptoptassen zijn halve boekentassen. Het is nog niet zo erg dat ik een tas meeneem als ik iets ga drinken, maar wie weet komt het daar nog toe. Een portefeuille maakt je broekzak kapot, en een gsm bij je sleutels is gevaarlijk want het ding krast zo.
Ik kijk niet heel erg vaak naar televisie, maar als ik dan eens ga zitten moet het voor iets boeiends zijn. Zo probeer ik naar Terzake te kijken of De Kruitfabriek, en ook programma’s zoals Koppen kunnen mij wel boeien. Een tijdje geleden ging het over Katie Piper, een kei knap meisje dat door een geschift vriendje is verminkt door een aanval met zwavelzuur. Dat verhaal is echt zot: welke krankzinnige doet zoiets? Je kan alleen maar hopen dat die heel zijn leven in de cel blijft zitten.
De reportage ging over het feit dat ze ook één oog is verloren door die aanval, en dat ze dat kan laten repareren door stamcel toestanden. De wetenschap is werkelijk ongelofelijk. Het bleek te gaan om een donoroog “gekweekt” van een overledene. Het klinkt een beetje griezelig, maar zoals die dame zei: als je niet anders kan vind je niets meer erg… Mensen moeten blijkbaar wel toestemmen met het afstaan van organen – als je ziet hoeveel mensen je daarmee kan helpen, kan je het maar beter doen, eigenlijk… Ik ben in ieder geval beginnen denken.
Gisteren dan zat ik in het laat nog wat naar tv te kijken nadat ik terug was gekomen van wat sporten, en het ging over plastische chirurgie verslaafden. Draken van 25 jaar die al over 150 000 dollar (ja, dat lees je goed) hadden uitgegeven aan “zichzelf mooier maken”. En dan maar pronken met hun opgeblazen lippen, botox-kop en implantaten hier en lifts daar.
Werkelijk wraakroepend als je die twee verhalen tegenover elkaar legt…
Ik zeg altijd: “Wat Joey kan, kan ik ook…” Check het filmpje hier!
En toen kocht ik dus een man-bag (aka heuptas) op het web en ik ben er superblij mee. Ik besef dat een deel van mijn vrienden mij een klein beetje gaan uitlachen – maar: “YOU’LL HAVE TO ACCEPT THAT FROM NOW ON – THOMAS COMES WITH A BAG!”.
Ons vader blijft de blog wat domineren. Na het verhaal over de onnozele verkoper van vorige keer, ben ik nog regelmatig moeten langsgaan nadien. Ons pa is namelijk een hobby-tuinier. Dit wil zeggen dat hij alles in de tuin zelf doet, ook dingen die hij beter zou overlaten aan professionele mensen (of gewoon al jongere mensen), maar dat krijg je er natuurlijk niet in gepraat. Zo was hij dus eerder deze week op de ladder gekropen want hij had gelezen dat je bomen ook kan bijsnoeien eind september – begin oktober, zo heb je geen vallende bladeren in de tuin.
En hij is er dus af gevallen. Zich gewoon mistrapt, hij dacht met een been op de ladder te steunen en het andere op een tak, maar die bleek gladder dan gedacht. Gebroken arm tot gevolg, en een paar gekneusde ribben. Nog een geluk dat ons mama mij direct heeft kunnen opbellen en we recht naar de spoed zijn gereden. En in feite ook wel nog een geluk dat het maar wat kneuzingen waren: je leest toch wel vaak over mensen die slecht vallen en hun nek breken en verlamd geraken – of erger!
Ik hoop nu maar dat hij zijn verstand zal gebruiken en in het vervolg niet meer zelf zo’n stunts zal doen. Ik zal maar al zelf wat op zoek gaan naar een tuinman. Hopelijk zaagt ‘m nu niet teveel tegen ons ma, want in op zijn gat zitten is ons pa niet zo goed. 😀 Ja, ouders he… Nooit gerust. 😉
Ik dacht dat ze niet meer bestonden eigenlijk, omdat het al lang geleden was dat ik er nog iets over had gehoord (geen telefoontjes of bezoekjes of klasgenoten die plots een “bijverdienste” hadden gevonden), maar ze bestaan nog wel degelijk: de mannen die een of andere verzekering komen aanprijzen en super duidelijk in een piramide-systeem zitten maar dat natuurlijk in alle talen ontkennen of dat een draai geven. Mijn vader is zelfstandige en had zich er laten in praten door zo een of andere gluiperd die zijn verhaal wilde komen doen. Hij vroeg wel aan mij of ik er even wilde bij zijn, want hij wilde niet graag alleen die verhalen aanhoren om een beslissing te maken.
Nee, het is mijn soort mensen toch echt niet.
Om te beginnen is er het imago. Dikke sportcar om mee te rijden, kostuum aan, maar dan wel vrolijk dialectisch spreken om zo wat de “sociale gewone man” uit te hangen. Not the way. Verder kennen die hun eigen product natuurlijk door en door, maar als je terecht vragen opwerpt die te maken hebben met andere producten op de markt geven die een standaard uitlegje om dan weer terug te vallen op “wat ik hier bij heb eh menijer, dàt gaat u nogal eens wat minder zorgen geven zelleh!”.
Ik had eigenlijk maar één zorg: die knul zo rap mogelijk buiten krijgen en ons pa overtuigen van met serieuze bedrijven in zee te gaan. Het staat me niet aan, punt. En gelukkig ons vader ook niet.
Maar dus: u weze gewaarschuwd. Voor je’t weet heb je zo’n kwal aan je tafel…